Podobnie jak w przypadku "Prawa pożądania" bardzo podoba mi się wykonanie, natomiast zupełnie nie trafia do mnie historia. Wszystko było w niej do przewidzenia, a zakończenie zupełnie zbiło mnie z tropu. Oczywiście nie mam nic przeciwko tego typu puencie, ale została nakręcona zwyczajnie i bez żadnych emocji. Tak jakby Pedro skończył się budżet i po prostu postanowił szybko zamknąć film. Chyba, że identyfikował się z jednym z bohaterów, reżyserem tandetnych filmów klasy b.
Doceniam olbrzymi rozrzut gatunkowy "¡Átame!". To jeden wielki hołd dla europejskiego kina grozy, oraz amerykańskich mistrzów suspensu. Trudno nie skojarzyć ujęć gdy muzyka przyspiesza, z Brianem De Palmą. Znalazło się też miejsce na wplecenie w film fragmentów horrorów, plakatów w tle, oraz znanych motywów. Almodovar chyba nigdy tak często nie mrugał do widza. Nawet telewizyjna reklama (jego wizytówka) którą nakręcił na potrzeby tego obrazu, jest jego najlepszym tego rodzaju utworem. Reprezentuje niespodziewanie żart z górnej półki.
Aktorsko jest świetnie. Ulubione twarze reżysera, pokazują jak zwykle swoje nowe oblicze, wciąż nie przestając mnie zadziwiać. Tym razem od obsady była wymagana również spora odwaga w kolejnych scenach rozbieranych. Oczywiście, każda z nich ma swoje uzasadnienie.
Całość polecam. Od początku wiedziałem jak się wszystko rozegra. Na szczęście mimo że scenariusz stroni od niespodzianek, to scenografia, aktorzy, muzyka Morricone oraz sam klimat mają do zaoferowania kilka.