Słodko gorzkie życie dziwki-alkoholiczki wplątanej z porachunki z mafią. Słodkie to w sumie
raczej dla widza, którego pewne sytuacje związane z nieporadnością bohaterki mogą bawić,
gorzkie również dla niej samej. Dziwny to film. Coś pomiędzy Almodovarem, Lynchem i De la
Iglesią. Całe pasmo tragedii, lekka nutka humoru, sporo przemocy i trochę brudnego seksu, ale
nic graficznego. Ciekawi bohaterowie, o których nie wiemy jednak wystarczająco dużo, ciekawa,
choć zbyt prosta historia i fajne, ale nie świetne dialogi – scenariusz nie wykorzystuje swojego
potencjału, jest w sumie średni. Ale obsada jest świetna, klimat, muzyka, zdjęcia – również.
Ogląda się to naprawdę ciekawie. Tylko zabrakło mi tu czegoś, temu filmowi brakuje charakteru.
Tzn charakter jest, ale jakoś tak nie do końca konsekwentny. Zbrakło mi tu jakiegoś dobitnego
akcentu na koniec, jakby zbrakło reżyserowi jaj, może odwagi, żeby zrobić film naprawdę
bezkompromisowy i wyrazisty. A może po prostu reżyserem jest lepszym niż pisarzem? Tak czy
siak pozycja godna uwagi, może bardziej, niż zdaję sobie z tego sprawę. Na dobra sprawę może
źle patrzę na ten film. Bo w przeciągu 5 minut pisania tego posta zacząłem doszukiwać się w tym
dramatu obyczajowego niosącego nadzieję i wiarę w ludzi, a także kolejny impuls, żeby pogodzić
się ze śmiercią. Lol, to zabawne.