"Piękne istoty" nie bez powodu nie nazywa się "Piękni ludzie" lub "Piękna młodzież", chociaż o niej właśnie opowiada. Reżyser skupił się na stworzeniu rzeczywiście, nawet jeśli odrealnionej, socjopatycznej i mistycznej historii, to trzeba przyznać, że wciągającej w ten najgorszy sposób. Nie chcesz już oglądać? Bum. Kostki lodu z nasienia. "Hmm, to jeszcze dam mu szansę". Dwa sensowne punkty dla filmu; 1. Mroczny świat, który jest przeżarty patologią, ale nie tylko tą ludzką, jest w niej coś z tarota i satanizmu. Otoczenie jest tak szemrane, że wkręca się wśród nie szatan. 2. Islandia, uważana na co dzień, jak Skandynawia, za ten "lepszy świat", ukazana w czarnym, zaskakującym odbiorcę świetle.

Projekt finalnie jednak nie dosięga celu. Metraż dłuży się po godzinie. Zawiera absurdalne, niespójne elementy akcji. Idzie na skróty, zapewne przez to, że reżyser stwierdził, jak inny recenzujący celnie napisał, iż cierpiąca młodzież już była w kinie, więc można pominąć składniową logikę i od razu przeskoczyć do budowania napięć. Aktorstwo, muzyka i wszystkie takie zagadnienia są na przeciętnym poziomie. Osobiście wolę, gdy film opiera się o mimesis, opisuje prawdziwy świat, naprawdę występujące stosunki i zaszłości między ludźmi. Krótko mówiąc lubię filmy, w których znajdę jakieś przesłanie.