z cyklu: nothing ever be the same after tonight..

(serio?)

oto głos z offu, z solenną powagą godną chyba tylko redaktora piotra kaczkowskiego, stwierdza - the greatest artists of this generation came together - po czym się zaczyna, czytaj: wjeżdża.. kto?

kenny loggins..

kenny loggins?

serio?

john denver..

john denver?

serio?

kenny rogers..

kenny rogers?

serio..

und so weiter, und do weiter..

a kiedy sobie myślisz, że do pełni szczęścia brakuje chyba tylko huey'ego lewisa, to kto wjeżdża?

no przecie że ten sam huey lewis and the news właśnie że wjeżdża in se a z garścią krzepiących banałów, by odpowiednią dać wokalizę..

a przecie wystraczyło tylko zmienić jedno słowo - z "the greatest" na "the most popular" jakby się kto pytał - no bo, ja przepraszam, ale od kiedy to liczba sprzedanych płyt zaświadcza o jakości tego co na nich?

anyway:

przesłodzony wiekopomnik landrynkowo-karmelkowy - wykończenie jest z lukru, zaprawa z galaretki, a zbrojenie z waty cukrowej..

(desperacko tuszowane acz widoczne pokłady zażenowania na twarzy boba dylana niechaj będą nam płomieniem w mroku otulającym zamęt i zmysłów pomięszanie)

nie wierzę w ani jedno szlachectwo z tego rozegzaltowanego panoptikum wątpliwej dobroczynności i złej muzyki płynące a odsprzedawane potem w fatałaszkach siedmiu chodzących darów ducha świętego i trzech chodzących rad ewangelicznych

(razem czyni dziesięciu chodzących, tyle ile przykazań jest bożych)

jak również trzech chodzących cnót teologalnych i czterech kardynalnych..

(razem czyni siedem cnót, tyle ile sakramentów jest świętych)

nic, naprawdę nic nie pomoże, jeśli ty nie pomożesz, dobry boże - że podcytuję i przyparafrazuję poetą - bóg stworzył chore dzieci z afryki dla potrzeb taniej autopromocji i nieznośnego samouwielbienia podupadającego szansonisty będącego żywym zaprzeczeniem spontanicznych i autentycznych emocji jakie winny wyrastać z muzyki.