Pewnie niektórzy nie zdają sobie z tego sprawy, ale bohater filmu jest książkowym przykładem osobowości unikającej. Sam zmagam się z tym problemem i składam dwa głębokie ukłony reżyserowi filmu. Pierwszy za podjęcie się tematu, drugi za perfekcyjną realizację. Większość filmu widziałem zza fontanny łez, przeżywając wszystkie porażki Fusiego jakbym sam tam był, wyjąc z bólu i bezradności. Nigdy wcześniej nie zidentyfikowałem się z bohaterem filmu tak mocno. Przesłania filmu są dwa. Pierwsze mówi o tym, że są wśród nas ludzie nie radzący sobie z wieloma rzeczami, unikający wyzwań i uciekający w bezpieczne miejsce. W dzisiejszym pustym, bezwartościowym i nastawionym na rozrywkę świecie nie ma miejsce na takich ludzi, są wyśmiewani, ignorowani oraz szufladkowani jako nudni bądź nieporadni. Mówi się, że każdy jest inny, a równocześnie każe się nam dziś być równie ekscentrycznymi, rozrywkowymi i atrakcyjnymi, choćby z pozoru, jak "wszyscy". Drugie przesłanie mówi o tym, że osoby z tego typu problemami kryją wiele piękna w sercu, są wrażliwe, kochające i dobre dla innych. Dwa przesłania prowadzą do jednego wniosku: bądźmy otwarci, szanujmy odmienność, nie wyśmiewajmy innych. Są wśród nas osoby nie potrafiące się odnaleźć, często samotne i cierpiące. Dobro do nas wraca, więc okażmy serce i zrozumienie, a odkryjemy prawdziwą wartość ludzi wokół nas.